Her şey 28 Ağustos günü Sol Haber Portali‘nde yayınlanan bir haber ile başladı. Haberin başlığı “Devlet Tiyatroları’nda yalnızca ‘yerli oyunlar’ sahnelenecek” idi. Bir gün sonra Kültür Servisi sitesinde konunun çarpıtıldığına dair bir duyuru paylaşıldı. Yerli oyun kıstası sadece açılışa özel bir durumdu. Zaten gece 03.29’da haberin ilk yayınlandığı Karar Gazetesi’nin sitesinde de benzer yönde bir haberleştirme vardı.
Ne var ki olay sosyal medyaya yansımış ve kar topu gibi büyümüştü. Can Dündar, Yekta Kopan gibi isimler konu hakkında sosyal medyada yorumlarını paylaşmışlardı. Cumhuriyet, Agos, Sendika gibi siteler de olayı Sol Haber ile paralel bir şekilde basına yansıtmışlardı. Kültür Servisi’ndeki haber açık bir şekilde cılız bir tekzip olarak kalmıştı. Hatta mevzu ulus ötesine de yansımış Dario Fo’ya kadar uzanmıştı. Kendisi, oyunun yasaklanmasına ilişkin “ikinci Nobel’i almış gibiyim” diyerek cevap vermişti. Konu ayrıca mecliste de gündem olmuştu.
Artık Devlet Tiyatro’larının sadece açılışını yerli oyunlarla yapacağı herkesçe bilinir vaziyette. Elbette bu tablo gazetecilik namına kötü bir sınav verildiğini gösteriyor. Peki olayın tatlıya bağlandığı söylenebilir mi? Şüphesiz hayır…
Dikkat edilirse DT’nin tekzipleri yanlış anlamayı düzeltme çeşitlemeleri üzerine kurulu… Örneğin, Birecik’in milli, manevi duyguları pekiştirmek için hümanist vatan milliyetçisi sanatçılar tanımına muhalif sanatçılarımızı da (söz gelimi Nazım Hikmet, Aziz Nesin…) alıp almadığı bilinmiyor.
En önemli sorun ise Birecik’in olayı çarpıtanlara yönelik bağnazlık imalarında olsa gerek. Aydın kıyımlarının sıradanlaştığı, akademiden, Şehir Tiyatroları’na kadar uzanan bir yelpazede muhalif görüşleriyle bilinenlerin tasfiyeleri gerçekleştirilirken Devlet Tiyatroları’nın yabancı oyunları yasaklaması akıl dışı mıydı sizce? İrrasyonel ölçekte saldırganlaşan bir devletin tiyatrosundan ne bekleyebilir toplumun kendisi?
***
Konuyla ilgili haberleri DT’DE “YERLİ VE MİLLİ OYUN” TARTIŞMASI dosyamızdan takip edebilirsiniz…
