Atatürk Hava Limanı’ndaki terör saldırısının ardından medyaya yayın yasağı getirildi. Sosyal medya ağları kapatılmadı ama daha beter hale getirilerek yavaşlatıldı. Sosyal medyanın gücüne biat edenler ise kablonun ucundaki fişin kimin elinde olduğunu bir kez daha anlamış oldu.
Ve kör geceyi dalkavuk baykuşların “huhu”ları doldurmaya başladı. Biri tünediği bir kanalda olayı abartmayın derken bir diğeri yayın yasağını eleştirenlerin benzer bir saldırıda ölmesini dileyecek kadar hadsizleşti.
Menfur saldırıda hayatını kaybedenlerin milletinde başlar sağ olur iken istikrarımız hedef alınmıştı.
İstikrara giden yolda kuzu kuzu ölmeyi göze almalı, jöleyi saça değil beyne sürmeli, ölüm karşısında metin değil metiner olmalı, es kaza kıl payı hayattaysak havuzlarından üzerimize sıçrayacak bir iki damlaya da “yarabbi şükür” demeliydik.
Yeni efendilerin istikrarı milleti istifra ettire dursun bir sene içerisinde 17. canlı bomba saldırısı yaşanmış, büyüklerimiz dış mihrak oyunlarında yaşanan ufak kazaların ardından neyi ne yapacaklarını nihayet istikrara kavuşturmuşlardı: İnterneti kıs! Medyayı sustur!
Tabi biz yine de aklımızın bir köşesinde tutalım: Kötülerin sonlarının en yakın olduğu an en çok konuştukları andır. Kendilerinden başka herkesi sustalaya ve sustura dursunlar, bet sesleriyle geceyi kapladıklarında, biz hikayenin neresinde olduğumuzu biliyoruz.
Asr-ı saadet hayalleri peşinde koşarken köleler ve yağmacılar toplumu yaratanlara karşı ilk yapılması gereken ise çok açık değil mi: Örgütlü bir seküler muhalefetin inşası…
Halihazırda sekülerizmin hakim olduğu sahne sanatları dünyasının ise bu zamanlarda yapması gereken çok şey olsa gerek.
