Yaşam Kaya
Ankara Devlet Tiyatrosu, toplumsal alanda iyice yalnızlığa doğru giden insanlığın sorunlarını anlatan “Tek Kişilik Şehir” oyunuyla günümüz dünyasını sahnelere taşımış. Behiç Ak’ın yazdığı ve Serhat Nalbantoğlu’nun yönettiği oyunda güncel bir konu tiyatro seyircisini cezp ediyor. Teknolojinin hızlı gelişimi, kapitalist sistem içinde sadece para peşinde koşan bireyler, geçmişini unutarak sadece anı yaşayan insanlar konunun başlıca unsurları olarak ilk göze çarpanlar. Uzun zamandır sahnelerde heyecanla oynayan Devlet Tiyatrosu sanatçısı göremediğimiz için “Tek Kişilik Şehir”, oyuncuların heyecan uyandıran performanslarıyla başka anlamlar kazanmış. Üç sezondur devam eden gösteri, komedi oyunlarını özleyen tiyatro seyircisinin ilgisinden kaçmamış.
Oyunun yazarı Behiç Ak, son dönem Türkiye Tiyatrosu’nun sıra dışı yazarlarından bir tanesi. Karikatürist kimliğinin yanında, çocuk kitapları da yazan yazarın yaşamı algılayış biçimini eserlerinde rahatlıkla görebiliriz. İnsan psikolojisinden toplumsal derinliklere yol alan öyküleri tiyatro salonları için biçilmiş kaftan. “Tek Kişilik Şehir” oyunu hayatın olumsuzluklarını bir eğlence aracına çeviren garson kızla, sadece para peşinde koşan içe kapanık bir adamın kesişmesini ele alıyor. Gökdelenlerin yükseldiği ve de gitgide yalnızlık psikolojisi içinde intiharların arttığı ortamda bir araya gelen iki zıt karaktere, aptal esmer kadın da eklenince, üçlü çatışma ortamı doğuyor. Toplumun seveceği tipte arabesk parçalar dinleyerek kendisini sadece işine adayan garson kızın adama söyleyecekleri, buluşmaya gelen kadının günümüz kültürsüz, cahil insan karakterini temsil edişi, adamın yalnız hayatının hepimizin hayatını resmetmesi konunun güncelliğini tüm çıplaklığıyla ortaya çıkarmış. Ankara Devlet Tiyatrosu’nun, İstanbul’a nazaran bir gömlek üstte durduğunu belirtmeliyim. Sanki ilk kez prömiyer yapan bir oyun ortamında izleyenler adeta tiyatroya yeniden bağlanıyorlar. Tabii ki bu durumun oluşumunda yönetmenin, oyuncuların ve teknik ekibin katkısını unutmamak lazım.
Konudan biraz bahsedersek eğer; iki binli yılların dünyasında bilgisayar ve internetin iyice yaygınlaşması ile insanlar artık yüz yüze iletişimi bir kenara bırakmış durumdalar. İnternetten tanışmalar, konuşmalar, iş görüşmeleri, sohbetler, siparişler… vs alıp başını gitmiş durumda. İşte tüm bunlara kapitalist üretim araçları da eklenince, ruhunu paraya teslim etmiş ve günün tamamını çalışmakla geçiren insanlar yığınla artış gösteriyor. Oyunda da bu durum kıyasıya eleştiri yağmuruna tutulmuş. O yağmur gerçek bir yağmur. Hem de sahneye seyircilerin tepesinden aşağıya yağan yağmurdan bahsediyoruz. Havadan insanların üstüne yağan paraları da unutmayalım. Ayrıca durmaksızın intihar eden insanlar… Behiç Ak, tüm bu ilişki çemberini çocukluk anılarıyla süslü bir sona doğru götürürken, insani değerlerin önemini konunun içine ince ince işliyor.
Serhat Nalbantoğlu’nun bu oyunu sahneye koyma fikrini alkışlamak gerekli. Konu hem güncel hem de oyuncu seçimleri çok doğru! Seyirciyi oyunun içinde canlı tutmak için tepeden aşağıya yağan kar, yağmur ve para düşüncesi şahane! Cüneyt Mete, para kazanma hırsı içinde yaşamayı unutmuş bir insanı canlandırıyor. Performansına hayran kaldım. Rolünü iyi benimsemiş. Devrim Yakut, sıradan gibi görünen karakterini yorumlarken, kendi dünyasını kurmuş işçi kızı başarıyla sunuyor. Verdiği mesajlar çok önemli. Oyun boyunca benimle uğraşmasına söz söylemeyeceğim. Benian Dönmez, aptal esmer kadında iyi olmasına iyi, fakat rolünü yorumlarken bazen abartıya kaçıyor gibi. Özellikle de cümleleri yorumlarken… Grubun tamamı çok iyi bir ekip olmuş. Teknik açıdan da sorun yok!
Ankara Devlet Tiyatrosu’nun üç sezondur süren “Tek Kişilik Şehir” oyununu izledikten sonra, tüm Ankara DT oyunlarının mutlaka İstanbul’a gelmesi gerekliliğini anladım. Güncel konuları İstanbul DT sahnelerinde mumla ararken, böylesine harika bir konuyu ve oyuncuları görünce insan ister istemez heyecanlanıyor. Yok yok, en güzeli bir sezon boyunca iki sahne oyunları yer değiştirsin. Oyunu halen izlemediyseniz çok şey kaçırıyorsunuz…
