[Mehmet S. Aman’ın Cumhuriyet’te yayımlanan ve Yücel Erten ile gerçekleştirdiği söyleşinin bir kısmını okurlarımızla paylaşıyoruz.]
Kadrolu, yerleşik, kalıcı tiyatro yapılanması belediye bünyesinde 70 yıl boyunca hiç olmamış. Dolayısıyla belediye nezdinde bir “kurumsal hafıza”nın oluşmamış olması, normaldir. Ama aynı zamanda anormal sorunları barındırır.
Yücel Erten… Sanat yaşamında 60 yılı geride bıraktı, sergilediği 80’den fazla oyunla 40’tan fazla ödül kazandı. Önceki dönemi İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Tunç Soyer’in girişimleriyle, 70 yıl önceki hikâyesine kaldığı yerden yeniden başlayan İzmir Büyükşehir Belediyesi Şehir Tiyatrosu’nun “kurucu genel sanat yönetmenliği”ni üstlendi ve burada da 12 oyun sergiledi, 30 bini aşkın tiyatroseveri ağırladı.
Erten, üç yıllık görev süresinin sonunda, İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Cemil Tugay’ın, kendisinin yerine başka bir genel yayın yönetmeni ile çalışacağını bir bürokrat aracılığıyla öğrendi. Geçtiğimiz günlerde sosyal medya hesabı üzerinden konuyla ilgili bir metin yayımlayan Erten’le süreci konuştuk.
‘SEYİRCİ DE MUTLUYDU BİZ DE’
İzmir’de, 70 yıl sonra yeniden doğan “Şehir Tiyatrosu”nun başındaydınız. Ağır ve sorumluluğu oldukça yüksek bir görev olduğu açık. Bu üç yılda neler oldu, nasıl bir iklim hâkimdi, neler yaptınız?
70 yıl boyunca tiyatro alanında düzenli ve kalıcı bir üretimle bir ilgisi olmamış bir belediyeden söz ediyoruz. Zaman zaman 15-20 amatörü bir araya getirip “proje” adı altında belediyeden kazanç sağlayan etkinlikler, bu kapsama girmez. Kadrolu, yerleşik, kalıcı tiyatro yapılanması belediye bünyesinde 70 yıl boyunca hiç olmamış. Dolayısıyla belediye nezdinde bir “kurumsal hafıza”nın oluşmamış olması, normaldir. Ama aynı zamanda anormal sorunları barındırır. Daha ilk ağızda şöyle sorularla karşılaşabilirsiniz: “Nasıl yani, sanatçılar sabah sekizde kart basmayacaklar mı?”, “Nasıl yani arşiviniz de mi olacak? Bu ne lüks?”, “Canım artık tiyatro diye bir sanat mı kaldı? Artık dijital sanat denen bir şey var!”… Uzatmayayım, en büyük zorluk, bin yıllık bürokrasi geleneğine, tiyatronun yaşamsal gereksinimlerini, çalışma usul ve şartlarını, prestij sorunlarını anlatmaktı.
Devamı için tıklayınız.
