Mimesis Çeviri/ Chris Bryant’ın daha çok dayanıklılık daha az şatafat üzerine kurulu kültürel planları, neşe salıyor fakat aynı zamanda koltuk ücretleri problemini ortaya koyuyor: “10 £ olan bilet sistemi çok iyi fakat eğer tüm onluk biletler onları eskiden bir hafta önce elliye alanlar tarafından satın alınırsa, bunda çok da kar yok demektir.”
Guardian, 19 Ocak 2o15, Çeviri: Piri Kaymakçıoğlu
“Benden 200 koltuk arttırmam istenmişti, ben bunun üstüne bir 150 “kötü koltuk” daha ekledim.” Iain Mackintosh atnalı şeklinde tasarımını yaptığı Glyndebourne opera salonundan bahsediyor. Fotoğraf: Graeme Robertson
Koltuk ücretleri ile salon tasarımı arasındaki bağı ortaya çıkarmak gerekiyor. 18. yüzyılın sonlarında, ilk tiyatro inşası patlamasında yüzlerce tiyatro yapıldı, bunlar en düşükten en yükseğe bire sekiz oranında koltuk ücreti olacak şekilde inşa edildi. 19. yüzyılın sonlarında ikinci patlamada West End tiyatroları da dahil olmak üzere çok daha fazlası yapıldı. Hepsinde sahnenin alt kısmına doğru uzanan paradileri ve tribünleri vardı. Düşük ücretli katları yüksek ücretlli katlarına göre daha fazla kapasiteye sahipti. Bugün ise tam tersi durumda çok az sayıda ucuz bilet var ve bunların tamamı ya en arkada ya da en önde.
Savaş sonrası tiyatro inşası patlamasında, Olivier ve Lyttelton gibi, tüm koltuklar az çok aynı bakış açısına sahipti. National Theatre inşa komitesi yeni tiyatrolarının yan koltuklarla daha samimi olabileceğini düşündüklerinde mimar Denys Lasdun cevap verdi: “Kötü koltukları salona dahil etmek için yazılı bir talimat beklerim.”
1991 yılında müşterim olan George Cristie’nin reaksiyonuna ters olarak, 850 kişilik ayakkabı kutusu şeklindeki eski Glyndebourne binasının yenilenmesi projesinde atnalı şeklinde bir plan ortaya koymuştum. Benden 200 koltuk arttırmam istenmişti, ben bunun üstüne bir 150 daha “kötü koltuk” ekledim. Bunlar duvarları insanla kaplıyor ve tiyatroya hem sıcaklık veriyor hem de daha iyi bir akustik sağlıyor. Bu tasarımın bire on ücret oranında anlaşılmasına bağlı olduğunu belirttim. Christie hem tiyatral hem de sosyal faydaları hemen anladı. Atnalı şeklinde inşa ettik ve tiyatroda hala bire on ücret oranı bulunuyor.
60lı yıllarda yeni tiyatroların demokratik olması gerektiği ve tüm seyirciye eşit ölçüde hizmet etmesi düşünülüyordu. Sonuç olarak sinema ve stadyum formlarının yanı sıra hacimler de arttı: 1060 kişilik Olivier tiyatro salonunun hacmi 2300 kişilk Drury Lane’in hacminden daha büyük. Koltuk ücretleri aktörü kesintisiz bir şekilde gören tüm zemin kısımlarda düşeceğine yükseldi. Yine de icracılar sahneyi çok katlı çemberler halinde çevreleyen eski tiyatroları tercih ediyorlar.
Eğer İşçi [Partisi] ülke çapında büyük tura çıkan tiyatrolarını canlandırabilirse, tiyatro mesleğinden büyük destek kazanacaktır. Bugün küçük az finanse edilmiş tiyatrolarda dayanıklılığımız var. Daha büyük tiyatrolarda, büyük gösterilerin hakimiyeti altındaki Londra’da, şatafat çoğu zaman ayrıntılı sahne efektleriyle hükmünü sürüyor.
