Mimesis Çeviri / Rennie Harris’in Puremovement Topluluğu Joyce Tiyatrosu’nda sahne alıyor.
New York Times. 31 Ocak 2014, Çeviri: Burak Akyunak
Rennie Harris Puremovement. Ters taklalardan kafa üstü dönmelere: Ortadaki Joshua Culbreath, ve dans topluluğunun diğer üyeleri Joyce Tiyatrosu’nda “P-Funk” adlı gösteride. Fotoğraf: Andrea Mohin / The New York Times
Sevilen hip hop koreografı Rennie Harris 10 yıl sonra iki saatlik bir performansla Joyce Tiyatrosu’na döndü. İki saatlik gösteri hayal kırıklığı yaratacak şekilde eski danslardan ve seçkilerden oluşuyorsa da beklemeye değerdi. Üretken sanatçı Harris şeytanca çalışıyor. Dünyanın tüm endişeli prodüktörlerine gelsin: Harris’in hip hop dansına sofistike yaklaşımına bir şans vermekle bir şey kaybetmezsiniz. Yeni bir şeyi, denenmemiş bir şeyi kaldırabilirdik.
Yine de Harris’in elinden çıkan bu kadar çok eseri bir gecede, özellikle Harris’in kendi topluluğu Puremovement’dan izlemek büyük bir lütuftu. (Bu gece her ne kadar Harris’in 50. yaş günü dolayısıyla düzenlenmiş olsa da bu lütuf bize ait.) Gösterinin merkezindeki eser Harris’in “Romeo ile Juliet”i yorumlayarak Shakespeare’in, “West Side Story”nin ve hatta “The Warriors”ın birleştiği bir hip hop dünyasına dönüştürdüğü; Bessie Ödülü kazanan eseri “Rome & Jewels”ın yeniden sahnelenmesiydi.
Bu versiyon için Harris monologları gösteriden çıkartarak dans bölümlerini sıkılaştırmış. Orijinal rolünü yeniden yorumlayan Rodney Mason Rome rolünü daha kavruk bir korunmasızlıkla oynuyor ve bu hem daha zinde hem de daha hüzünlü bir yorum ortaya çıkarıyor. Jewels’i daha önce olduğu gibi bu sefer de bir kadın oynamıyor; unutulmaz bir tercihle, Jewels görünmez kalıyor.
Rome Jewels’i ilk fark ettiğinde onunla sohbet etmeye çalışırken elini kullanarak yüzünün önünde elini bir ayna gibi tutuyor. Tatlı konuşması ısrarcı bir hal almaya başlayıp da sadece bir öpücük için eline doğru yaklaştığı anda eli dönerek yüzünün yanında kayıp geçiyor. O anda Jewels’ın Rome’un alışkın olduğu kızlardan daha farklı bir kız olduğunu anlıyorsunuz.
Rome’un Hip Hop Ailesi yaygın şehir üniforması olan siyah kıyafetlerle sahne alırken Jewel’in Break Dansçı Ailesi kırmızı ve beyaz giyiyor. Bu ikinci grup bir dans takımı gibi görünüyor: Güçle dolu olmasına rağmen uyumlu hareketleri Hip Hop Ailesi’nin saldırganlıklarını zeminin derinliklerinden çekerek etrafa ateş kıvılcımları gibi saçan dansçılarının hareketlerine göre daha sakin ve daha az vahşi.
Harris’in “West Side Story”deki “Dance at the Gym” parçası yorumu hareketlerin ve onların dokusal farklılıklarının savaşı gibi. Burası öykünün, sahnenin bedenlerle kirletilerek bittiği yer. Burada, fiziksel Jewels’ler ve temsil ettikleri şeylerin cüretkâr yokluğu derin bir hal alıyor. Rome için Jewels günlük hayatta kalma mücadelesinden kaçışı temsil ediyor. Harris’in masalı imgeleme yönelik hiç bitmeyen bir akın.
Gecede yer alan diğer işler arasında “P-Funk”, “Continuum”, “March of the Antmen” ve “Students of the Asphalt Jungle” var. Harris bu eserlerde ters taklalar, hava hareketleri ve kafa üstünde dönmeler gibi nice virtüözite gerektiren hareketi bir araya getirip bunlardan bir doku örerek zarif bir şekilde akıcı olan break dans veya basit yürüyüş hareketleri yaratmaktaki ustalığını konuşturuyor.
Olağanüstü dansçıların her biri o kadar başarılı ki herhangi birini seçip ön plana çıkarmak oldukça zor. Yine de birkaçından bahsedelim: Kyle Clark leylek gibi ve rahat, ritmi bekliyor ve sonra üzerinden bir dalga gibi geçip gitmesine izin veriyor. Dinita Clark, özellikle savaştan esinlenen “March of the Antmen”de korkusuz ve feminen. En çok dikkat çeken iki virtüöz dansçıysa baş amudundan köprüye geçerken bacakları yere paralel olduğunda omurgasını iyice eğen Joshua Culbreath ve yerçekimiyle hiçbir ilişkisi yokmuş gibi görünen Shafeek Westbrook. Yine de, Harris’in koreografisi hiçbir zaman “numara ve hileler” etrafında dönmüyor. Onun dansları her zaman atmosfer gösterileri.
Rennie Harris Puremovement Topluluğu Chelsea’deki Joyce Tiyatrosu’nda sahne alıyor. (www.joyce.org)
