[Doğan Hızlan’ın 27 Mart 2014 tarihinde Hürriyet Gazete’sinde yayınlanan ve 27 Mart Dünya Tiyatrolar Günü’nü konu alan yazısını okuyucularımızla paylaşıyoruz]
Bugün Dünya Tiyatrolar Günü.
Uluslararası bildiriler, ulusal bildiriler yayınlanıyor. Ama sanatın çoğulcu anlayışı alternatif bildirilerin de yayınlanmasını sağlıyor.
Özellikle ülkemizde sanatın özgürlüğünü, dokunulmazlığını topluma birebir aktaran sanatların başında tiyatro geliyor.
Dün yapılan toplantılar, yürüyüşler, oyunlar sanatın, hele tiyatronun; Melih Cevdet’in deyişiyle, “bir sis çanı” işlevini görüyor.
Ödenekli tiyatroların durumu nedir, geleceği ne olacaktır?
Bugün bunlar tartışılma gündemimizden düşmüyor.
İstanbul’da tiyatro salonu yokluğu had safhada. Kullanılan salonlar da onarılmıyor, yıkılıyor.
Özel tiyatrolar, küçük salonlarda oyun sergilemek zorunda. Apartman dairelerinde, hanlarda, hatta kendi evlerinde tiyatro sanatını yaşatmak için savaş veren tiyatro sanatçıları var…
Devletin tiyatro yardımlarının belirsizliği, kime hangi ölçütlerle verildiği, verileceği tartışma konusu.
Aslında devlet, yardımlar yerine tiyatro salonu yapmalı ve onu kendi denetiminde değil tarafsız bir kurul aracılığıyla her tiyatronun bu salondan yararlanmasını mümkün kılmalı.
Birçok belediyenin, salon yönünden oldukça donanımlı olduğunu biliyoruz, ama onlar sadece kendi etkinlikleri için kapıları açıyorlar.
Oysa bunları siyasal eğilimlerini gözetmeden kiraya vermeli.
