II. Dünya Savaşı yıllarında geyler de Nazi zulmünden nasiplerini almış, pembe üçgenler takılarak toplama kamplarında süründürülmüş ve öldürülmüşlerdi. Martin Sherman’ın, Nazi Almanyası’na dair bu nispeten az bilinen dramı birkaç genç karakter üzerinden anlattığı ‘Bent’ isimli oyunu, Tiyatro D22 tarafından sahneleniyor.
Meltem Cumbul ’un yönettiği ‘Bent’, iyi bir metnin yetersiz bir rejiyle nasıl bir felakete dönüşebileceğinin örneği gibi. Oyun bir türlü başlayamıyor. Önce aktörlerin rahatlamak, rolle özdeşleşmek gibi Eric Morris oyunculuk metodundan çeşitli egzersiz incilerini seyircilerle paylaştıkları, sonra da arkadaki perdeye yansıtılmış kocaman Guernica’nın üzerinde oynatılan, gey bir barda geçtiğini anladığımız bir partinin kötü filmi yüzünden…
Başladıktan sonra ise, gayet güzel gidebilecek her bir sekansa sokuşturulmuş bir ‘reji buluşu’ yüzünden tökezleye tökezleye, ritmini hiç bulamadan ilerliyor. O beyazperdeye yansıtılmayan manasızlık kalmıyor; gençler ormanda Gestapo’dan saklanırken ormanda olduklarını anlayalım diye bir orman resminden toplama kampındayken yağan kara ve sözlerle sevişen iki gencin tensel yakınlaşmasını sembolize etmesi amaçlı birleşen çiçeklere kadar… Oynamayan film de kalmıyor o perdede: İlk perdenin son kısmı sahne bomboş dururken nedense perdeden veriliyor, gençlerin Berlin’de gittikleri gey kulübün sahibi bize o perdeden sesleniyor, vs. Ben bir romantik anda şöminede yanan odunlar görüntüsü de bekledim ama o çıkmadı. Sonuçta o perdeye yansıtılan her şey, sahnede rejinin yetersiz kaldığının bir simgesi haline dönüşüyor.
Aşırı perde kullanımı dışında, mizansenlerde sık sık koreografiye başvurmak suretiyle bazı anlarda yakalandı yakalanacak gerçekliği çöpe atmak, Gestapo’ya takılan beyaz mask gibi bir detayın manasızlaştırılması, kötü müzikler gibi olumsuzlukların tavan yaptığı oyunda tek iyi şey Berkay Ateş, Can Kulan ve Emir Çubukçu’nun zaman zaman abartılı olması dışında gayet başarılı oyunculukları…
Radikal
