Bahar Çuhadar
Yeni Perform ve Şimdi Yapım’ın ortak prodüksiyonu ‘Beyaz Kanatlar’ Zoom üzerinden canlı sahneleniyor. Oyunda bir yapay zekâ uzmanıyla bir hikâye anlatıcısının aşkını izliyoruz. Dijital tiyatroya ruh katılabileceğine dair umut veren; biçim ve içeriği, dünü ve geleceği başarıyla harmanlayan bir iş…
Kişisel olanla toplumsal olanı, derimizin tam altında hissettiğimizle ekranda yanıp söneni, geçmişle bugünü ve geleceği, çıkışsızlık hissiyle umudu, kızgınlıkla affetme ihtiyacını aynı anda, büyük iddialar olmadan anlatabilen bir oyun: ‘Beyaz Kanatlar’. Açıkçası canlı ya da kayıttan Zoom oyunu izlemeye koyulmadan önce hafiften geriliyorum. Dolu dolu bir anlatıyı, etkili bir performansı bilgisayar ekranından da olsa izlemek iyi gelen bir duygu, evet. Ama ‘dijital oyun’ diye adlandırdığımız bu türde de bir sahne/ekran rejisi arıyor gözlerimiz.
Yıl 2040, dünya aynı…
Evinden -salgından ötürü değil, kişisel gerekçeleriyle- çıkamayan 20’lerindeki Bulut ve onun bir ‘çöpçatan’ uygulaması üzerinden tanıştığı sevgilisi Rüya ile birlikteyiz.
Rüya (Berfu Aydoğan) zamanın ruhuyla dalga geçercesine ‘masal anlatıcısı’ bir kadın olarak çıkıyor Bulut’un karşısına… Bulut’un vaktiyle çekip gitmiş babası (Bulut onu sadece ekrandan görüyor), yine görüntülü aramalarla iletişim kurduğu annesi ve belki de en yakını olan, bizzat tasarladığı yapay zekâlı robot Smart diğer karakterler…
Evinden çıkmayan, tüm ihtiyaçlarını Smart’a verdiği sesli komutlarla karşılayan (bu ihtiyaçlara dilediği zaman ekranda ‘var edebildiği’ babasıyla ‘yapay’ konuşmaları dahil) bir yapay zekâ uzmanı… Ve evi kitaplarla, kalbi masallarla ve hayatla dolu bir hikâye anlatıcısı… Bu iki genç bize bir gelecek simülasyonundan sesleniyor gibi: Küçük penceresinden -o da bakarsa- sisler içindeki binalardan başka bir şey göremeyen Bulut ve arada denizi olan bir şehirde yaşadığını unutan Rüya… Oyun boyu birkaç görüşmeye yayılan ilişkilerine paralel olarak Bulut’un babasıyla ve geçmişiyle (ki bu 2020’lere tekabül ediyor) hesabına tanıklık ediyoruz.
Özgün Çoban’ın rejisinin, oyuncuların inandırıcı ifadelerinin, ses tonlarının ve her ne kadar çoklukla belden yukarıyla sınırlı kalmak zorunda olsa da beden hareketlerinin doğallığı, başta bahsettiğim gerginlik hissini hızla yok ediyor (İki ana oyuncunun gerçek hayatta hiç tanışmayıp tıpkı oyunda olduğu gibi sadece ekran aracılığıyla tanışıp prova alıp oynamaları da hoş bir detay). Babanın oyuna dahil oluş şekli, Rüya’nın masal anlattığı esnada bizim ekranda aynı anda Bulut’un zihninde dolanmamız gibi küçük teknik detaylarla oyunun rejisi de ekran karşısına geçip hikâye anlatan ya da birbiriyle konuşan ‘kafalar’dan çok daha öteye ulaşmış.
Naif ama güçlü bir duygusu var ‘Beyaz Kanatlar’ın. ‘Kaç dakika kaldı’ diye bakmadan izlediğim ilk Zoom oyunu olduğunu söylememde sakınca yok. ‘Beyaz Kanatlar’ umut aşılayan bir anlatı, bana Zoom oyunlarının geleceği açısından da umut verdi. Ellere sağlık.
